Integratie door communicatie

De eerste echte ‘werkweek’, een eerste hand leggen aan datgene dat van ons verwacht wordt. Natuurlijk draaien de computers nog steeds volop. Dat is nu eenmaal de realiteit in een lab dat gebaseerd is op een droom van virtual reality. Na al het wachten konden we deze week echter ook beginnen aan de bouwkundige zaken waarvoor we ten slotte naar Finland zijn gekomen.

Vertoevend in een ‘groen’ en ‘duurzaam’ land, begonnen we met goede moed aan de rapporten over duurzaamheid. Sommigen zullen er absoluut niet aan denken als de temperaturen weer richting -15° gaan, terwijl anderen er reikhalzend naar uitkijken: VUUR! Op maandag trokken we naar het nieuwe laboratoriumgebouw van de school om er de brandveiligheid af te toetsen. Charlotte was helemaal in haar nopjes toen bleek dat er flink aan auto’s gesleuteld werd in het laboratorium. Natuurlijk waren we daar niet voor gekomen, dus even een rondje maken en zoveel mogelijk vastleggen.

Nadien de Finse wetgeving raadplegen, gelukkig in het Engels, en er de nodige conclusies uit trekken. Op het eerste zicht lijkt die Finse wetgeving toch helemaal anders in elkaar te zitten dan de Belgische (Europese normering, hoezo?). Technologie lijkt voor Finnen immers een heilig goed te zijn. Mits de nodige apparatuur (brandmelders en automatische blusinstallatie) zijn de mogelijkheden hier namelijk quasi eindeloos. Nou ja, dat was toch de conclusie na een paar dagen Finse wetgeving bestuderen…

Op dinsdag gingen we terug naar de werf voor een stand van zaken. Bleek dat die Finnen niet echt op de hoogte zijn van de term ‘weerverlet’. Koude en sneeuw maakt ze niet zoveel uit. Tot onze verbazing werd er op dat moment zelfs bekisting geplaatst. Het vriest dat het kraakt, maar hier wordt vers beton gestort. En wij maar denken dat ze hier alles in ‘prefab’ uitvoerden. Die Finnen, ze blijven ons verbazen.

Verder maakten we in het kader van integratie deze week toch ook enorme progressie. We voerden ons eerste gesprek met een Fin en nee hoor, niet in het Engels. Nou ja, gesprek is misschien veel gezegd. Bij een bezoek aan de plaatselijke Intersport werden we aangesproken door een zeer enthousiaste Fin. Als je hem bezig zag, je zou denken dat het een verkoper was. Niets was minder waar, verkopers zijn hier immers helemaal niet zo enthousiast. De man vertelde ons in geuren en kleuren over de verschillende sportschoenen die we er konden vinden, althans dat denken we. Mensen onderbreken is onbeleefd dus we lieten hem maar mooi begaan. Just smile and nod!

Lag het nu aan die man of niet, zaterdag verkenden we een eerste keer de gym van school. De stoelen van het appartement zijn best hard en het went maar niet. Dan maar even lekker in het rood gaan en een beetje zweten. Na anderhalf uur hielden we het voor bekeken, maar een half uur later was Charlotte nog steeds niet afgekoeld. Een duik in de sneeuw drong zich voor de 2de keer deze week op. Het verschil in zwaartepunt is aanzienlijk, maar blijkbaar zijn er toch meer factoren die bepalen of je al dan niet onderuit gaat bij deze barre omstandigheden.

Met pijn in het hart, de armen, de benen en nog enkele andere lichaamsdelen ronden we hier af.

Tot volgende week!

Groetjes

Jörg en Charlotte